Steiff 55PB Teddybeer

(hoofdpagina Steiff teddyberen)

55PB is de eerste beweegbare speelgoed teddybeer die Steiff maakte. Hij is ontworpen door Richard Steiff, een neef van Margarete. Richard was op het idee gekomen door zijn regelmatige bezoeken aan de dierentuin van Stuttgart. Daar bestudeerde en tekende hij de verschillende dieren, maar vooral de bruine beren.

In 1902 maakte hij aan de hand van zijn schetsen de eerste teddybeer, die de codenaam 55PB kreeg. 55 was de grootte van de teddybeer in centimeters, de P stond voor ‘Plüsch’ (pluche) en de B voor ‘Beweglich’ (beweegbaar). De beer leek op een echte beer, de armen en benen werden vastgemaakt aan het lichaam door middel van touw dat was vastgemaakt met een knoop net onder het pluche. Hierdoor konden de armen en benen bewegen, iets wat daarvoor niet mogelijk was. Tot dan stonden de beren meestal op vier poten, die niet konden bewegen.

De teddybeer werd voor het eerste aan het publiek getoond op de Leipziger Spielwarenmesse in 1903, maar de beer was in het begin geen groot succes. Het verhaal gaat dat Richard aan het eind van de dag zijn teddyberen aan het inpakken was, toen Hermann Berg langs liep, een inkoper voor Borgfeldt in New York. Hij had de hele week op de beurs rondgelopen, maar nog niets gevonden om mee terug te nemen naar Amerika. Toen Richard hem de 55PB liet ziet was hij meteen verkocht. Hermann Berg kocht alle 100 aanwezig teddyberen en bestelde er nog 3.000 meer, voor 8 Duitse Marken per stuk.

55PB mysterie

De teddybeer rage was geboren, maar ook een mysterie. We weten zeker dat er 3.000 teddyberen zijn besteld en gemaakt, hiervan zijn papieren aanwezig in het Steiff-archief. Er zijn patronen en zelfs foto’s van deze beer, maar niet één monster is bewaard. Er zijn voorbeelden van de kisten waarin ze naar Amerika zijn verscheept en papieren van het laden en verschepen. Maar niet één 55PB is ooit opgedoken.

In het Steiff museum in Giengen wordt aan kinderen het verhaal verteld dat de teddyberen zijn gezonken in een schipbreuk. Een fascinerend verhaal, dat pas in 1953 tijdens het 50-jarig bestaan van Steiff voor het eerste wordt verteld en helaas niet meer dan een verhaal is.

Waarom is er dan nooit een 55PB opgedoken op een zolder of bij een veiling? De theorie van Steiff is dat dit komt door de constructie van de teddybeer. De armen en benen waren bevestig met touw, wat ze heel breekbaar maakt. De teddyberen hebben het gewoon niet overleefd. Mocht er ooit nog een 55PB gevonden worden, dan zal hij zeker alle records breken, want de 55PB is het ultieme bezit voor een verzamelaar.

Hoe zou je een 55PB teddybeer kunnen herkennen? Hij heeft een hele donkere kleur, hij heeft niet het gebruikelijke leuke, charmante uiterlijk van de huidige Steiff teddyberen en hij heeft geen knop in zijn oor, want daar begon Steiff pas mee in 1904.

Nieuw model

De 55PB werd na één jaar al opgevolgd door een nieuw model. Zowel Richard Steiff als zijn tante waren niet tevreden met de 55PB en in 1904 had men een nieuw en verbeterd model: 35 PB. Op de Wereldtentoonstelling van 1904 in St. Louis, Amerika werden 12.000 teddyberen van het model 35 PB verkocht. Margarete en Richard Steiff kregen hiervoor de gouden medaille. De armen en benen werden echter nog steeds met sterk touw aan elkaar gemaakt. Daarna gebruikte men gedraaid ijzerdraad en ijzeren staven, maar niets voldeed. In 1905 ontwierp Richard de kartonnen schijven en metalen pinnen, dit systeem wordt nog steeds gebruikt in de huidige teddyberen.